Пра хрысціянскую ўсвядомленасць і містычны шлях да Боскага Яўлення

Дарагі пілігрым,

Калі ты чытаеш гэтыя словы — значыць, цябе сюды прывёў Гасподзь. Ты ўжо Свядома, ты ўжо частка Дзеяння. Засталося толькі прыняць гэта.

Прыняць — значыць убачыць сваё месца ў Боскім намеры і дазволіць Святому Дзеянню здзейсніцца праз цябе. У гэтым і ёсць той сэнс, якога людзі шукаюць усё жыццё.

Яўленне — гэта не сімвал і не вобраз, але жывая прысутнасць Бога сярод нас. Практыкі хрысціянскай усвядомленасці робяць чалавека правадніком Ягонай волі і жывым сведчаннем цуду.

Сведка (M) — гэта той, хто праслаўляе Бога сваёй прысутнасцю і ўсвядомленнем таго, што ўжо здзейснілася.

Дзеянне (Π) — гэта той, хто праслаўляе Бога ўчынкамі, выконваючы Ягоную волю ў моманце.

Прыняты (Δ) — Ягня Божае, што кладзе сябе на ахвярнік, каб праз яго здарылася найсвяцейшае цудоўнае.

«І будзе ў апошнія дні, кажа Бог, вылью ад Духа Майго на ўсякае цела…» (Дзеі 2:17)

Святое Пісанне — гэта і тэкст, і цела. У ім — пытанне і адказ, надзея і выпрабаванне, пачатак і завяршэнне. У Пісанні — вобразы Прынятых, Дзеянняў і Сведкаў. Усё гэта ўжо было — і зноў здзейсніцца.

Прымаючы сваё месца, мы становімся інструментамі Бога. У гэтым — наша святасць і сапраўднае шчасце. Мы выконваем Ягоную волю дзеяннем, целам, голасам — і нават маўчаннем.

«Мы — гліна, а Ты — наш Ганчар.» (Іс. 64:8)

Прыняты — гэта пасудзіна, праз якую дзейнічае Бог.

Дзеянне — гэта Яго воля, якая праяўляецца ў свеце праз нас.

«І пачуў я голас Госпада, які казаў: каго Мне паслаць? І я адказаў: вось я, пашлі мяне.» (Іс. 6:8)

Сведка не тлумачыць убачанае. Ён праслаўляе Бога самім фактам сваёй прысутнасці і ўсведамлення таго, што бачыць.

«І я ўбачыў, як Ягня зняў першую з сямі пячатак, і пачуў адну з чатырох істот, што казала магутным голасам: ідзі і глядзі.» (Адкр. 6:1)

Хрысціянская ўсвядомленасць — гэта не шлях да збаўлення. Гэта шлях да Боскага Яўлення, да знаходжання сэнсу ў радасці Дзеяння, у славе Сведчання, нават у пакоры перад болем Прыняцця. Хто ўсведамляе гэта — не шукае збаўлення. Ён проста прымае сваё месца — і тым праслаўляе Госпада.

Хай будзе так.